Διερευνώντας τους όρους «σημειογραφίες», «ίχνη» και «αναπαραστάσεις» χωριστά αλλά και σε συνδυασμό, ως διαδικασίες, πώς αντιλαμβανόμαστε και πώς καθιστούμε αντιληπτές τις ατμόσφαιρες, τα υλικά, τα άυλα και τα μεταβαλλόμενα χαρακτηριστικά τους, μέσα από μια προοπτική όπου οι χώροι και το περιβάλλον υφίστανται τεράστιες αλλαγές (αστικές, κλιματικές κτλ.); Ποια σημειογραφία κληροδοτεί η εμπειρία των ατμοσφαιρών και ποια σημειογραφία μπορούμε εμείς να κληροδοτήσουμε από αυτή την εμπειρία; Ποιες μορφές αξιολόγησης μπορεί να επικαλεστεί η έρευνα για τις ατμόσφαιρες μέσα στην μελλοντική προοπτική της;
Σήμερα, παρουσιάζεται μια πραγματική ευκαιρία για το μέλλον της έννοιας της ατμόσφαιρας, καθώς διάγουμε τη στιγμή ακριβώς έναρξης της σύνθεσης, στιγμή κατά την οποία έρευνα και σχεδιασμός τέμνονται. Υπό το πρίσμα των σημειογραφιών και άλλων αναπαραστάσεων, κάθε μορφή έκφρασης των ατμοσφαιρών δε θα μπορούσε παρά να αντιπροσωπεύει μια λειτουργική χρονική στιγμή κατά την οποία πραγματοποιείται η σύνδεση με τον σχεδιασμό, του οποίου το δύσκολο καθήκον είναι να σχεδιάσει χώρους και με αυτόν τον τρόπο να παραγάγει εμπειρίες. Τι μπορεί να αναπαρασταθεί σε μια ατμόσφαιρα; Με ποιον τρόπο και με ποια μέσα μπορούμε να παράγουμε και να εκφράσουμε μια ατμόσφαιρα;
